De laatste dag op KOP

Dag 19 vrijdag 7 maart.

Ook vannacht weer flinke buien, maar als ik opsta is het droog en piept de zon tussen de wolken door. In het dal bij de rivier hangt mist, een prachtige sfeer.
Wij rijden met Marnix mee naar Macheo. Er wordt al op ons gewacht, wij kunnen gelijk door naar KOP. Ook Ellen rijdt met ons mee, wij hebben haar deze week heel vluchtig in de supermarkt even gesproken, dus dit is een mooie gelegenheid om bij te praten. Wij kennen Ellen van een aantal jaren geleden toen wij dezelfde tijd in het vrijwilligershuis hebben doorgebracht. Zij heeft inmiddels een eigen stichting en sinds deze week ook een Keniaanse NGO.
Zij heeft deze week een flatje gehuurd voor onbepaalde tijd en gaat nu schoonmaken, inrichten en op zichzelf wonen. Stoer hoor, het speelt wel eens door mijn hoofd, hoe het zou zijn om hier voor langere tijd te wonen.
Vandaag is onze laatste dag op KOP, en als wij de sloppenwijk binnen rijden, zuig ik alles in mij op. Over de hobbels, door de kuilen, flinke plassen van de regen van vannacht. Wij banen ons een weg langs de hutjes met hun uitstallingen van koopwaar, spelende kinderen, honden, fietsen, motorbikes en allerlei obstakels. Vrouwen staan al hun was te doen in plastic teilen, de groente wordt uitgestald in de kraampjes, de voorbereidingen worden getroffen om chapatti's of frietjes te bakken, kortom het is bedrijvigheid alom.
Ik wil dit op mijn netvlies houden, ik hou van de mensen hier en bewonder hun veerkracht en doorzettingsvermogen. Overal worden wij vriendelijk begroet en door de kinderen nageroepen " how are you ". Wat ga ik dit missen.
We zijn al vroeg op KOP en het zal zeker nog een uur duren voor wij kunnen starten met de seminar. Voor de schoolkinderen hebben wij limonade en chips meegenomen, dus stemmen met Julia, de teacher, af dat wij dit willen uitdelen na de porridge van tien uur. Langzaam druppelen de tienermoeders binnen, en als wij om even na tienen de schoolkinderen verrassen met Limonade en chips, start Lydia met de seminar. De veertien kinderen in de klas zijn erg verrast met onze traktatie, alleen als zij de aanleiding horen dat wij vandaag voor het laatst zijn, stemt dat niet iedereen vrolijk. Mijn grote vriend Gabriel zegt, "it makes me sad".Wij leggen uit dat wij in Nederland ook familie hebben en daar weer moeten werken om geld te verdienen om hier weer te kunnen komen. Een van de kinderen roept , " als je dan maandag maar weer terugkomt. Eigenlijk zou ik ze allemaal wel mee willen nemen.
Wij voegen ons bij het seminar. Er zijn vierentwintig tienermoeders op afgekomen , en ik zie veel bekende gezichten. Vandaag gaat het over lifeskils en wordt iedereen uitgedaagd om haar uitdagingen in het leven te benoemen.
het komt wat moeilijk op gang, maar Lydia weet de meiden aan te sporen om uitdagingen te noemen. opvallend veel worden zorg voor mijn kind, een baan en geld genoemd. Het tweede deel gaat over hoe je tot beslissingen moet komen en de groep wordt wat actiever. Er wordt erg benadrukt te focussen en gemotiveerd te zijn. Ondertussen zijn er drie bezoekers van Macheo aangeschoven. Als Lydia afrond krijg ik de gelegenheid om wat te zeggen. Ik bedank ze allemaal dat ze weer zijn gekomen en benadruk dat zij dit moeten blijven doen, omdat er veel te leren valt. Wees wel gemotiveerd als je komt, concentreer je en luister naar de anderen. Ik bedank ze ook voor het delen van hun privéleven met ons, tijdens alle gesprekken. Ik geef aan dat wij nu de start hebben gemaakt met het tienerprogramma, dat er nog gesprekken volgen met Lydia, om zo de gemotiveerden een kans te geven een cursus te volgen.
De boodschap komt over en het is niet nodig het in het Swahili te vertalen.
Dan krijgen anderen een kans om wat te zeggen, en tot mijn verrassing neemt een van de meisjes het woord en bedankt ons in het Swahili. Dan staat ook Purity op en richt zich in het Engels rechtstreeks tot ons. Zij bedankt ons voor alles waar wij mee bezig zijn en vooral wat onze persoonlijke hulp voor haar betekent, ik ben geroerd. Als er dan geen vragen meer zijn, heb ik het verzoek om af te sluiten met een lied, en zo beëindigen wij ons laatste seminar. De bezoekers , familie van Maaike, zijn onder de indruk en wij praten buiten nog wat na. Zij gaan de sloppenwijk in om een indruk te krijgen van de programma's, en wij spreken af dat zij over een uur terug zijn. Ik wil dan alle mensen van KOP om de tafel om afscheid te nemen. De kinderen hebben de lunch op , en komen buitenspelen. Meteen op ons af, jump, jump! , dus het springtouw wordt weer ter had genomen. In een keurige rij staat iedereen te wachten op de beurt. Ik heb het al warm van het draaien, maar de kinderen springen alsof hun leven er van afhangt, met de sweaters aan .De hoogste score voor vandaag wordt 234, wat een gedrevenheid.
Dan keren de mensen terug uit het field en wil ik alle workers van KOP om de tafel. Met enige moeite lukt dat uiteindelijk, en zitten wij om tafel met Lydia, Gladys, Judie, Okoth, Simon, Julia en Ann. Helaas kan Joan niet aanwezig zijn, haar dochter is ziek, wij zien haar vanmiddag in Macheo.
Ik neem het woord en bedank iedereen dat wij drie weken deel hebben mogen uitmaken van hun leven. Benoem de progressie in de programma's en hun harde werken en gedrevenheid. Daarna wil iedereen ons persoonlijk bedanken en delen wij nog kado's uit. Het voelt heel goed om deze weken zo met elkaar af te sluiten. Buiten nog allemaal op de foto, met de net gekregen sjaals om de schouder, one happy Family, dat is KOP!! Wat een superteam hebben wij hier!
Onder de Shade wacht Salome op ons. Zij heeft voor ons een partij tassen gemaakt van de rijst en bonen zakken. Vorig jaar hebben wij die ook bij haar gekocht en kunnen verkopen op de markten. Zij is ook nu weer blij met onze aankoop en geeft haar telefoonnummer aan Marjon. Als het goed gaat lopen op de komende markten gaan wij bijbestellen. De bus van Macheo is gearriveerd, dus nu echt tijd om afscheid te nemen. Ook van mijn vriend Gabriel uit de KOP klas, een jongetje opgroeiend zonder ouderliefde, wordt mishandeld door zijn moeder die een alcoholprobleem heeft. Hij is deze week door haar gebeten. Het beetje aandacht wat ik hem heb kunnen geven doet hem zichtbaar goed, een big smile! moeilijk om zo'n joch weer achter te laten. Met de nodige omhelzingen beloven wij er volgend jaar weer te zijn. Met enige weemoed rijden wij Kiandutu uit.
Het is alweer drie uur en de lunch is er ook weer bij ingeschoten, dus gaan wij via Macheo het laatste stuk op de motor , snel naar huis.